"ΕΓΩ"

   Τι χρώμα έχει η μοναξιά για να βάψει το σκοτάδι και ν'αντέξεις?
Τι λέξεις μπορεί να βρεί η σιωπή για να μπορέσει να μιλήσει?
Κι ο πόνος σε ποιά γωνιά να γείρει να ξαποστάσει και ν'αποκοιμηθεί?

  Ξημέρωσε και εγώ ακόμα ψάχνω να βρώ ως που μπορεί να φτάσει η δυστυχία.                          
Πως η αγάπη μπορεί να γίνει μαχαίρι που πληγώνει , λέξεις που πυροβολούν χωρίς οίκτο
και γίνονται το μονοπάτι για το μίσος και το κακό!!

  Χρόνια τώρα προσπαθώ να καταλάβω.....
Ποιό είναι αυτό το ''Εγώ" που κλείνει τ'αυτιά και κραυγάζει, που φορά μαύρα γυαλιά και
αδιαφορεί για τον πόνο που γεννά, για το χαμόγελο που παγώνει στα χείλη.

  Κουράστηκα να προσπαθώ να καταλάβω...
Γιατί να μην μπορώ να κοιτάω τους γύρω μου στα μάτια, γιατί να σηκώνω το βλέμμα και
ν'αντικρύζω άδεια βλέμματα, μιζέρια και απέραντο κενό?

  Κουράστηκα να πονώ, να αναρωτιέμαι ,να φοβάμαι....
Είναι όλα τόσο δύσκολα, τόσο επίπονα, τόσο γκρίζα.

  Και εγώ  θέλω χρώματα να βάψουν τον ουρανό μου, θέλω το θαλασσινό αγέρι να μου
χαιδέψει το πρόσωπο και να μου θυμίσει ότι ζω και θέλω να ζήσω γιατί η ζωή που μας
χαρίστηκε είναι μια και δεν μπορούμε να την πετάμε στ'αζήτητα...
Είναι μονάκριβη και πολύτιμη και δεν έχει δικαίωμα κανείς να την ποδοπατά και να την
εξευτελίζει...

Θυμάσαι?

Φορούσα κόκκινο παλτό και την λάμψη των είκοσι χρόνων μου στα μάτια.

Μια θλίψη όμως σκίαζε το βλέμμα μου, έτσι μου'  λεγες..

Τι θλίψη μπορούν άραγε να κουβαλούν τα είκοσι χρόνια?

Όνειρα, λέξεις, ελπίδες, πετάχτηκαν στα σκουπίδια, μαζί με τη ζωή, μαζί με τη ζωή μου,

που άφησα στα πόδια σου και την παραμέρισες για να περάσεις!!

Θυμάσαι?

Ο πόνος έγινε θηρίο μαζί με το θυμό, αγρίμια που όρμησαν να με κατασπαράξουν,

πόση δύναμη μπορεί να έχει μια καρδιά είκοσι χρόνων για να μπορέσει, πόση τόλμη για να διεκδικήσει?

Δεν μπόρεσα, δεν ήμουν αρκετή...

Θυμάσαι?

Το κόκκινο παλτό μου, έγινε ένας κόκκινος χείμμαρος για να με πνίξει και εγω άπλωσα τα χέρια, 

στο πρώτο σωσσίβιο, για να σωθώ, για να βγω στη στεριά και ν'ανασάνω.

Και το σωσσίβιο έγινε θηλιά και η στεριά, η ξέρα που έριξα το κορμί μου για να ξαποστάσει!!

Και έτσι απέμεινα ναυαγός της δικής μου ζωής, ν' αγναντεύω τα όνειρά μου να ξεμακραίνουν,

μαύρα θαλασσοπούλια που κάνουν θρήνο τις ελπίδες μου και που τρέφονται απ΄τα απομεινάρια

της ζωής μου.

Της ζωής που αρνήθηκα, της ζωής που φοβήθηκα, της ζωής που δεν έζησα....

ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΜΟΝΟ!!

Δυο μέρες μόνο!!

Πως να χωρέσει μια ζωή σε δυο μέρες μόνο!

Να σταματήσει ο χρόνος και τα δευτερόλεπα να γίνουν μέρες,τα λεπτά χρόνια!

Τα χρόνια που έζησα μακριά σου,τις μέρες που ξημέρωσαν έχοντας στο προσκεφάλι μου ,

μόνο την εικόνα σου.

Δυο νύχτες μόνο!!

Πως να χωρέσει μια ζωή σε δυο νύχτες μόνο!!

Να σταματήσει ο χρόνος ,να με κοιτάς κα να λειώνω στο βλέμμα σου, να μαντεύω τα λόγια που δε

τόλμησες ποτέ να ξεστομίσεις, να μ'αγγίζεις κια να ξέρω ότι το κορμί μου σε ήξερε απο πάντα.

Έχουν μνήμη οι αισθήσεις λένε κι εγώ χρόνια τώρα ζω με την αίσθηση της μυρωδιά σου πάνω μου,

λες και με στοίχειωσες , να σ'αναζητά το κορμί μου , πέρα από κάθε λογική, να με δυναστεύει η μορφή σου.

Προσπάθησα να σε ξορκίσω, να΄ξερες πόσο, να διώξω απο πάνω μου τα διίχτυα σου,

που χρόνια τώρα η απουσία σου μου έπλεκε.

Ήταν απίστευτη η δύναμη της όμως, μεγαλύτερη και από την παρουσία σου, εκεί να με κατασκοπεύει,

να με διαβάλλει, να μ'ελέγχει.

Προσπάθησα να σε ξορκίσω , με όλους τους τρόπους, μάταια όμως, ακολούθησα τα βήματά σου και έτρεξα ξοπίσω σου, ακολούθησα τα χνάρια της δικής σου ζωής και βρέθηκα δίπλα σου,

να έχω κάνει τα λάθη σου, λάθη μου, τις επιλογές σου, επιλογές μου, τ'αδιέξοδα σου, αδιέξοδα μου!!

Και τώρα τι?

Μην με ρωτάς δεν ξέρω, δεν ξέρω πια ,ποιό μαχαίρι θα κόψει το γόρδιο δεσμό, πιο μουσκεμένο με ροδόνερο μαντήλι θ΄απαλύνει τις πληγές μου.

Δεν ξέρω και ούτε θέλω να μάθω ποτέ!!

ΖΩΗ ΜΟΥ

Ξόδεψα μια ζωή υπηρετώντας τα πρέπει μου, έριξα μαύρα πανιά της λησμονιάς στα όνειρά μου και

αυτά τρόμαξαν και μίσεψαν.

Πως μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει δίχως όνειρα,να έρχεται το ξημέρωμα και εσύ να γυρνάς την πλάτη

σ'αυτό το αγουροξυπνημένο μωρό που απαιτεί την προσοχή σου , να στέκεσαι μπροστά στον

καθρέφτη σου και αντί για το είδωλό σου να έχεις απεναντί σου κάτι μίζερες καρικατούρες  που διεκδικούν την ζωή σου.

Πως μπορείς ν'αντιμετωπίσεις τις απώλειες?

Την απώλεια της ψυχής, του ονείρων, του αύριο?

Μα πιο πολύ τρέμω τον θάνατο, αυτό το χέρι αρπακτικού αδηφάγο και άπληστο, που όταν ξυπνά απ΄το

λήθαργό του, βρυχάται  και ορμά χωρίς διάκριση , χωρίς οίκτο και αφήνει πίσω του σκοτάδι και πληγές που αιμμοραγούν αδιάκοπα.

Πάντα φοβόμουν τη μοναξιά και πάντα λιγοψυχούσα στις  αναμνήσεις.

Σ'αυτές τις εικόνες που κυριεύουν το μυαλό και τις αισθήσεις και επιτίθενται με απίστευτη ορμή στη λογική μου.

Η μνήμη ο καλύτερος φίλος μα και άσπονδος εχθρός μου τσαλαπατά τις άμυνές μου και με κολλά στον τοίχο , γυρεύοντας ικανοποίηση από ένα άνθρωπο δειλό και παραιτημένο!!

ΣΚΟΤΑΔΙ...

  

 Έτρεξε ο ήλιος να φωλιάσει στο σκούρο των ματιών σου, για ν'απλωθεί το φως στο βλέμμα σου και να ξαστερώσει.

Έγινε το χαμόγελο σου φωλιά για να΄ρθω ν'απαγκιάσω και να ονειρευτώ.

Μα ήρθαν τα χρόνια και έριξαν τον ίσκιο τους στον δρόμο μας, χάσαμε τα βήματα μας , και χαθήκαμε, χώρισαν οι δρόμοι μας και απομείναμε μονάχοι.

Θύμωσε ο ήλιος και πρόσταξε τα σύννεφα να ΄ρθουν και να ρίξουν το γκρίζο πέπλο τους επάνω του.

Ήρθε σκοτάδι και σκέπασε το βλέμμα και τις καρδιές μας.

Άπλωσα το χέρι να σ'αγγίξω και ρίγησα , τι παγωμένη ανάσα που έχει η μοναξιά!!!

Έγινε ακριβό το χαμόγελο, σκοτάδι σκέπασε το σκούρο των ματιών σου και εγώ απέμεινα να ψάχνω ,

εκείνη τη ζεστή φωλιά για να κουρνιάσω, για να ημερέψω τα θεριά που με κυκλώνουν, να κοιμίσω

τους φόβους μου, να βρω λίγο βάλσαμο για την γερασμένη μου ψυχή.

Μα είναι σκληρή η ζωή και με κοιτά απ΄τη γωνιά βαριεστημένα, δεν μου χαρίζεται και ας της χάρισα τα πάντα άνευ όρων..

Δηλητηριώδη αράχνη, που απλώνει τον ιστό της και τρέφεται με τα θύματα της.

Πρέπει να είσαι σκληρός ή τρελλός για να γλυτώσεις και εγώ ακόμα αμφιταλαντεύομαι τι θ'απογίνω

σκληρός ή αλαφροϊσκιωτος!!!

Η ΠΤΩΣΗ....

Το βλέμμα ψάχνει εικόνες της ζωής για να γαληνέψει, να πάρει χρώματα και αρώματα για να μπορέσει να συνεχίσει.Στέρεψε ο κόσμος απο φώς, ήρθε το γκρίζο και έσβησε το χαμόγελο στα χείλη.

Μικρά ανθρωπάκια γίναμε εξαρτημένα και μόνα, κρυφτήκαμε πίσω απ΄τα πολυτελή μας σπίτια,

τ'ακριβά μας αυτοκίνητα, τις μετοχές μας.

Αντικαταστήσαμε τα λόγια με την Plasma τηλεόραση μας και το λαπτοπ μας, την επικοινωνία με το τηλεκοντρόλ μας, τα δάκρυα μας και το χαμόγελο μας με μπότοξ και σιλικόνη.

Και όπως κάθε τι ψεύτικο τελειώνει και έρχεται η ώρα της αλήθειας ,ήρθε η ώρα του απολογισμού για τον πλαστικό κόσμο που φτιάξαμε, ίδιο με το πλαστικό χρήμα των καρτών που φουσκώνουν το 

πορτοφόλι μας.

Και έφτασε η πτώση μας και όμως ακόμα και τώρα ξεγελάμε τον εαυτό μας, πιστεύοντας ότι υπάρχει χρόνος ,ότι ακόμα είμαστε στο παρά πέντε, ότι υπάρχει ακόμα γιατρειά.

Δεν έχουμε καταλάβει πόση καταστροφή σκορπάμε γύρω μας, καταστρέψαμε τη γη που μας φιλοξενεί, αφανίσαμε οτιδήποτε δεν ανήκει στο ανθρώπινο είδος και στο τέλος ζητάμε άφεση αμαρτιών, χωρίς ενοχές, χωρίς όνειδος, χωρίς μεταμέλεια..

Λες και μας ανήκουν όλα, τα πάντα πρέπει να μας υπηρετούν.!!

Φτιάξαμε τα παιδιά μας καθ'εικόνα και ομοίωση μας, κακέκτυπα των αρρωστημένων μας μυαλών,μετράνε την ευτυχία με τη μάρκα του κινητού τους και τα μεγαμπάητ του υπολογιστή τους.

Δεν έχουν μάτια για να θαυμάσουν ένα ηλιοβασίλεμα, δεν μπορούν ν'αναγνωρίσουν τους ήχους της φύσης,  τις νότες μιας μουσικής.Πλάσματα γεννημένα μες το μπετόν εξαρτημένα απο καλώδια και 

συσκευές.

Σε πόση μοναξιά και φτώχεια ψυχής καταδικάσαμε αυτά τα πλάσματα, το ίδιο μας το αύριο!!

Και τώρα τους ζητάμε ν'αντιμετωπίσουν τον όλεθρο που εμείς σπείραμε , χωρίς όπλα, χωρίς δύναμη ψυχής.Τους μάθαμε να τα θέλουν όλα και τώρα  τους τα ζητάμε όλα πίσω, μόνο που δεν τους δείξαμε πως είναι να παλεύεις, πως είναι να κερδίζεις και να χάνεις τις μάχες, πως πρέπει να προστατεύεις τη

ψυχή σου.

Πως θα επιβιώσουν άραγε,με ποιές αρχές, με τι όνειρα, για ποιό αύριο?

ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΜΙΚΡΕ ΜΟΥ...

    Σαν να ήταν χθές ,που σε πήρα πρώτη φορά στην αγκαλιά μου,βύθισες εκείνα τ'αθώα μάτια σου μες τα δικά μου και η ζωή μου δέθηκε άρρηκτα με τη δική σου ζωή.

Αφουγκραζόμουν την ανάσα σου και συνειδητοποιούσα ότι ήσουν ζωή απ΄τη ζωή μου,κομμάτι απο μένα το κορμάκι σου.

   Μικρό μου Γκασπεράκο σ'έλεγα έτσι ξανθούλης και ασπρούλης που ήσουν ,με δυο τεράστια μάτια να κοιτάζουν όλο απορία τον κόσμο γύρω σου.

   Πέρασαν 16 χρόνια από τότε,μεγάλωσες ,είσαι τώρα πια παλληκαράκι.

Περάσαμε πολλά όλα αυτά τα χρόνια και κάθε στιγμή από τότε συνειδητοποιώ ότι δεν υπήρξα η μάνα που θα΄πρεπε να είμαι.Μπορεί να σου διάβαζα παραμύθια ,να σε βοηθούσα στα μαθήματα, αλλά ποτέ δεν ήμουν πραγματικά κοντά σου...

Η ζωή ,με κυνηγούσε πάντα ,δεν μ'άφησε να σε χαρώ που μεγάλωνες, να  σε γνωρίσω και να με γνωρίσεις.Χτίσαμε μια σχέση πάνω σε λάθος βάσεις και τώρα εγώ είμαι για σένα ένα πλάσμα ανεξήγητο, που προσπαθεί να σου επιβάλλει τα πρέπει ενός κόσμου που έχει αποτύχει.

   Πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί, είσαι υποχρεωμένος να του δώσεις όσα πρέπει για να επιβιώσει σ'έναν κόσμο σκληρό και παράλογο, καταδικαζοντάς το σε μια ζωή που δεν θα του δώσει την ευτυχία.

Πως μπορούμε να διδάξουμε την ευτυχία, όταν εμείς έχουμε χάσει τον δρόμο μας, όταν αγνοούμε τα σημαντικά , όταν δεν ξέρουμε πια ν΄αγαπάμε?

   Δεν το ήθελα μικρέ μου να σε μεγαλώσω έτσι, θα΄θελα να΄σαι ελεύθερος και δυνατός για ν'ακολουθήσεις την ψυχή σου και να ζήσεις μια ζωή που δεν θα στην έχει επιβάλλει κανείς..

    Συγνώμμη αλλά δεν μπόρεσα να σου δείξω τον δρόμο, είμαι και εγώ ένας άνθρωπος που έθαψα τα όνειρά μου και έκαψα τις φτερούγες μου, για να μην μπορέσω να πετάξω ποτέ ξανά.

Το μόνο που ελπίζω είναι ότι εσύ και η γενιά σου, θα βρείτε τον τρόπο να σπάσετε τις αλυσίδες του κόσμου μας και όσο και αν ματώσετε να βρείτε τον δρόμο σας για το ΦΩΣ...