"ΕΓΩ"

   Τι χρώμα έχει η μοναξιά για να βάψει το σκοτάδι και ν'αντέξεις?
Τι λέξεις μπορεί να βρεί η σιωπή για να μπορέσει να μιλήσει?
Κι ο πόνος σε ποιά γωνιά να γείρει να ξαποστάσει και ν'αποκοιμηθεί?

  Ξημέρωσε και εγώ ακόμα ψάχνω να βρώ ως που μπορεί να φτάσει η δυστυχία.                          
Πως η αγάπη μπορεί να γίνει μαχαίρι που πληγώνει , λέξεις που πυροβολούν χωρίς οίκτο
και γίνονται το μονοπάτι για το μίσος και το κακό!!

  Χρόνια τώρα προσπαθώ να καταλάβω.....
Ποιό είναι αυτό το ''Εγώ" που κλείνει τ'αυτιά και κραυγάζει, που φορά μαύρα γυαλιά και
αδιαφορεί για τον πόνο που γεννά, για το χαμόγελο που παγώνει στα χείλη.

  Κουράστηκα να προσπαθώ να καταλάβω...
Γιατί να μην μπορώ να κοιτάω τους γύρω μου στα μάτια, γιατί να σηκώνω το βλέμμα και
ν'αντικρύζω άδεια βλέμματα, μιζέρια και απέραντο κενό?

  Κουράστηκα να πονώ, να αναρωτιέμαι ,να φοβάμαι....
Είναι όλα τόσο δύσκολα, τόσο επίπονα, τόσο γκρίζα.

  Και εγώ  θέλω χρώματα να βάψουν τον ουρανό μου, θέλω το θαλασσινό αγέρι να μου
χαιδέψει το πρόσωπο και να μου θυμίσει ότι ζω και θέλω να ζήσω γιατί η ζωή που μας
χαρίστηκε είναι μια και δεν μπορούμε να την πετάμε στ'αζήτητα...
Είναι μονάκριβη και πολύτιμη και δεν έχει δικαίωμα κανείς να την ποδοπατά και να την
εξευτελίζει...