Το κουτί της Πανδώρας

Θυμάσαι?

Φορούσα κόκκινο παλτό και την λάμψη των είκοσι χρόνων μου στα μάτια.

Μια θλίψη όμως σκίαζε το βλέμμα μου, έτσι μου'  λεγες..

Τι θλίψη μπορούν άραγε να κουβαλούν τα είκοσι χρόνια?

Όνειρα, λέξεις, ελπίδες, πετάχτηκαν στα σκουπίδια, μαζί με τη ζωή, μαζί με τη ζωή μου,

που άφησα στα πόδια σου και την παραμέρισες για να περάσεις!!

Θυμάσαι?

Ο πόνος έγινε θηρίο μαζί με το θυμό, αγρίμια που όρμησαν να με κατασπαράξουν,

πόση δύναμη μπορεί να έχει μια καρδιά είκοσι χρόνων για να μπορέσει, πόση τόλμη για να διεκδικήσει?

Δεν μπόρεσα, δεν ήμουν αρκετή...

Θυμάσαι?

Το κόκκινο παλτό μου, έγινε ένας κόκκινος χείμμαρος για να με πνίξει και εγω άπλωσα τα χέρια, 

στο πρώτο σωσσίβιο, για να σωθώ, για να βγω στη στεριά και ν'ανασάνω.

Και το σωσσίβιο έγινε θηλιά και η στεριά, η ξέρα που έριξα το κορμί μου για να ξαποστάσει!!

Και έτσι απέμεινα ναυαγός της δικής μου ζωής, ν' αγναντεύω τα όνειρά μου να ξεμακραίνουν,

μαύρα θαλασσοπούλια που κάνουν θρήνο τις ελπίδες μου και που τρέφονται απ΄τα απομεινάρια

της ζωής μου.

Της ζωής που αρνήθηκα, της ζωής που φοβήθηκα, της ζωής που δεν έζησα....