Ξόδεψα μια ζωή υπηρετώντας τα πρέπει μου, έριξα μαύρα πανιά της λησμονιάς στα όνειρά μου και
αυτά τρόμαξαν και μίσεψαν.
Πως μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει δίχως όνειρα,να έρχεται το ξημέρωμα και εσύ να γυρνάς την πλάτη
σ'αυτό το αγουροξυπνημένο μωρό που απαιτεί την προσοχή σου , να στέκεσαι μπροστά στον
καθρέφτη σου και αντί για το είδωλό σου να έχεις απεναντί σου κάτι μίζερες καρικατούρες που διεκδικούν την ζωή σου.
Πως μπορείς ν'αντιμετωπίσεις τις απώλειες?
Την απώλεια της ψυχής, του ονείρων, του αύριο?
Μα πιο πολύ τρέμω τον θάνατο, αυτό το χέρι αρπακτικού αδηφάγο και άπληστο, που όταν ξυπνά απ΄το
λήθαργό του, βρυχάται και ορμά χωρίς διάκριση , χωρίς οίκτο και αφήνει πίσω του σκοτάδι και πληγές που αιμμοραγούν αδιάκοπα.
Πάντα φοβόμουν τη μοναξιά και πάντα λιγοψυχούσα στις αναμνήσεις.
Σ'αυτές τις εικόνες που κυριεύουν το μυαλό και τις αισθήσεις και επιτίθενται με απίστευτη ορμή στη λογική μου.
Η μνήμη ο καλύτερος φίλος μα και άσπονδος εχθρός μου τσαλαπατά τις άμυνές μου και με κολλά στον τοίχο , γυρεύοντας ικανοποίηση από ένα άνθρωπο δειλό και παραιτημένο!!
Σκέφτηκες ποτέ να σπάσεις τους καθρέφτες? Μήπως φταίνε αυτοί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τις μνήμες, μήπως να τις σώπαινες με το ζόρι για ένα διάστημα?
Το παρόν προέχει. Οταν αυτό στέκεται καλά, όλα τα υπόλοιπα μπαίνουν στη σωστή τους θέση (μνήμες κλπ)
Το παρόν μπορεί να αλλάξει. Γι αυτό και προέχει. Το παρελθόν όχι.
τι να σου πω Κουκου μου,το παρελθον έχει κατσικωθεί στο παρόν και δεν λεει να φυγει!
ΑπάντησηΔιαγραφή