Πως πέρασε τόσο γρήγορα ο χρόνος, σαν χθες ήταν που ονειρευόμουν βασιλόπουλα καβάλα σε άσπρα άλογα, σπίτι με ροζ κουρτινάκια και χαρούμενα παιδιά να γεμίζουν με τις φωνές τους, τα τακτοποιημένα με περίσση αγάπη και φροντίδα δωμάτια.
Και η προσγείωση ήρθε όπως γίνεται όταν ξυπνάμε απο βαθύ ύπνο, ανώμαλα και ξαφνικά!! Το βασιλόπουλο έφυγε και πάει και το άσπρο άλογο το μόνο που άφησε πίσω του ήταν ένα αχνό χλιμίντρισμα,άντε και το πολύ-πολύ λίγη κοπριά για να το θυμάμαι!!
Το σπίτι δεν έχει ροζ κουρτινάκια και τα δωμάτια δεν γεμίζουν απο χαρούμενες παιδικές φωνές, αλλά απ'την αγριοφωνάρα του έφηβου πια γιού μου,που θεωρεί οτι μπορεί να έχει τα πάντα ,χωρίς κόπο μόνο και μόνο γιατί κοιλοπόνεσα για τον βγάλω ,στον μάταιο τούτο κόσμο!!
Και εγώ ωσάν μια σύγχρονη Μαίρη Παναγιωταρά,να τρέχω να τα προλάβω όλα και να πρέπει να είμαι καλή σε όλους μου τους ρόλους, σαν μάνα , σαν εργαζόμενη και ωωω ναι και το πιο τραγελαφικό και σαν γυναίκα-ερωμένη, λες και το μόνο που με απασχολεί μετα απο15 ώρες δουλειάς ,είναι να το παίξω γυναίκα-αράχνη, τρομάρα μου!!
Όταν ήμουν στην εφηβεία έβλεπα την μάνα μου, εκεί λίγο μετά τα 40, αλλοπαρμένη και φευγάτη και δεν πίστευα , οτι μετά απο λίγα χρόνια θα έβλεπα στη θέση της τον εαυτό μου, έλεγα ότι δεν θα επέτρεπα πότε στον εαυτό μου να φτάσω εκεί..
Α ρε κούνια που με κούναγε, δεν ήξερα δεν ρώταγα, θα μου πείτε τώρα. Εμ ούτε ήξερα, ούτε και ρώτησα και κακό του κεφαλιού μου έκανα,συμπληρώνω τώρα πια, που φυσάω και το γιαούρτι.
Και επειδή τώρα πια και ξέρω και δεν θέλω να το κρατήσω μόνο για τον εαυτό μου, ένα έχω να πω.. Όταν ονειρεύεστε βασιλόπουλα και άσπρα άλογα, έχετε και μια καρφίτσα δίπλα σας ,μια παραμάνα βρε αδελφέ, για να σας προφυλάσσει απ΄τους εφιάλτες....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου