Η ΠΤΩΣΗ....

Το βλέμμα ψάχνει εικόνες της ζωής για να γαληνέψει, να πάρει χρώματα και αρώματα για να μπορέσει να συνεχίσει.Στέρεψε ο κόσμος απο φώς, ήρθε το γκρίζο και έσβησε το χαμόγελο στα χείλη.

Μικρά ανθρωπάκια γίναμε εξαρτημένα και μόνα, κρυφτήκαμε πίσω απ΄τα πολυτελή μας σπίτια,

τ'ακριβά μας αυτοκίνητα, τις μετοχές μας.

Αντικαταστήσαμε τα λόγια με την Plasma τηλεόραση μας και το λαπτοπ μας, την επικοινωνία με το τηλεκοντρόλ μας, τα δάκρυα μας και το χαμόγελο μας με μπότοξ και σιλικόνη.

Και όπως κάθε τι ψεύτικο τελειώνει και έρχεται η ώρα της αλήθειας ,ήρθε η ώρα του απολογισμού για τον πλαστικό κόσμο που φτιάξαμε, ίδιο με το πλαστικό χρήμα των καρτών που φουσκώνουν το 

πορτοφόλι μας.

Και έφτασε η πτώση μας και όμως ακόμα και τώρα ξεγελάμε τον εαυτό μας, πιστεύοντας ότι υπάρχει χρόνος ,ότι ακόμα είμαστε στο παρά πέντε, ότι υπάρχει ακόμα γιατρειά.

Δεν έχουμε καταλάβει πόση καταστροφή σκορπάμε γύρω μας, καταστρέψαμε τη γη που μας φιλοξενεί, αφανίσαμε οτιδήποτε δεν ανήκει στο ανθρώπινο είδος και στο τέλος ζητάμε άφεση αμαρτιών, χωρίς ενοχές, χωρίς όνειδος, χωρίς μεταμέλεια..

Λες και μας ανήκουν όλα, τα πάντα πρέπει να μας υπηρετούν.!!

Φτιάξαμε τα παιδιά μας καθ'εικόνα και ομοίωση μας, κακέκτυπα των αρρωστημένων μας μυαλών,μετράνε την ευτυχία με τη μάρκα του κινητού τους και τα μεγαμπάητ του υπολογιστή τους.

Δεν έχουν μάτια για να θαυμάσουν ένα ηλιοβασίλεμα, δεν μπορούν ν'αναγνωρίσουν τους ήχους της φύσης,  τις νότες μιας μουσικής.Πλάσματα γεννημένα μες το μπετόν εξαρτημένα απο καλώδια και 

συσκευές.

Σε πόση μοναξιά και φτώχεια ψυχής καταδικάσαμε αυτά τα πλάσματα, το ίδιο μας το αύριο!!

Και τώρα τους ζητάμε ν'αντιμετωπίσουν τον όλεθρο που εμείς σπείραμε , χωρίς όπλα, χωρίς δύναμη ψυχής.Τους μάθαμε να τα θέλουν όλα και τώρα  τους τα ζητάμε όλα πίσω, μόνο που δεν τους δείξαμε πως είναι να παλεύεις, πως είναι να κερδίζεις και να χάνεις τις μάχες, πως πρέπει να προστατεύεις τη

ψυχή σου.

Πως θα επιβιώσουν άραγε,με ποιές αρχές, με τι όνειρα, για ποιό αύριο?