Σαν να ήταν χθές ,που σε πήρα πρώτη φορά στην αγκαλιά μου,βύθισες εκείνα τ'αθώα μάτια σου μες τα δικά μου και η ζωή μου δέθηκε άρρηκτα με τη δική σου ζωή.
Αφουγκραζόμουν την ανάσα σου και συνειδητοποιούσα ότι ήσουν ζωή απ΄τη ζωή μου,κομμάτι απο μένα το κορμάκι σου.
Μικρό μου Γκασπεράκο σ'έλεγα έτσι ξανθούλης και ασπρούλης που ήσουν ,με δυο τεράστια μάτια να κοιτάζουν όλο απορία τον κόσμο γύρω σου.
Πέρασαν 16 χρόνια από τότε,μεγάλωσες ,είσαι τώρα πια παλληκαράκι.
Περάσαμε πολλά όλα αυτά τα χρόνια και κάθε στιγμή από τότε συνειδητοποιώ ότι δεν υπήρξα η μάνα που θα΄πρεπε να είμαι.Μπορεί να σου διάβαζα παραμύθια ,να σε βοηθούσα στα μαθήματα, αλλά ποτέ δεν ήμουν πραγματικά κοντά σου...
Η ζωή ,με κυνηγούσε πάντα ,δεν μ'άφησε να σε χαρώ που μεγάλωνες, να σε γνωρίσω και να με γνωρίσεις.Χτίσαμε μια σχέση πάνω σε λάθος βάσεις και τώρα εγώ είμαι για σένα ένα πλάσμα ανεξήγητο, που προσπαθεί να σου επιβάλλει τα πρέπει ενός κόσμου που έχει αποτύχει.
Πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί, είσαι υποχρεωμένος να του δώσεις όσα πρέπει για να επιβιώσει σ'έναν κόσμο σκληρό και παράλογο, καταδικαζοντάς το σε μια ζωή που δεν θα του δώσει την ευτυχία.
Πως μπορούμε να διδάξουμε την ευτυχία, όταν εμείς έχουμε χάσει τον δρόμο μας, όταν αγνοούμε τα σημαντικά , όταν δεν ξέρουμε πια ν΄αγαπάμε?
Δεν το ήθελα μικρέ μου να σε μεγαλώσω έτσι, θα΄θελα να΄σαι ελεύθερος και δυνατός για ν'ακολουθήσεις την ψυχή σου και να ζήσεις μια ζωή που δεν θα στην έχει επιβάλλει κανείς..
Συγνώμμη αλλά δεν μπόρεσα να σου δείξω τον δρόμο, είμαι και εγώ ένας άνθρωπος που έθαψα τα όνειρά μου και έκαψα τις φτερούγες μου, για να μην μπορέσω να πετάξω ποτέ ξανά.
Το μόνο που ελπίζω είναι ότι εσύ και η γενιά σου, θα βρείτε τον τρόπο να σπάσετε τις αλυσίδες του κόσμου μας και όσο και αν ματώσετε να βρείτε τον δρόμο σας για το ΦΩΣ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου