ΣΚΟΤΑΔΙ...

  

 Έτρεξε ο ήλιος να φωλιάσει στο σκούρο των ματιών σου, για ν'απλωθεί το φως στο βλέμμα σου και να ξαστερώσει.

Έγινε το χαμόγελο σου φωλιά για να΄ρθω ν'απαγκιάσω και να ονειρευτώ.

Μα ήρθαν τα χρόνια και έριξαν τον ίσκιο τους στον δρόμο μας, χάσαμε τα βήματα μας , και χαθήκαμε, χώρισαν οι δρόμοι μας και απομείναμε μονάχοι.

Θύμωσε ο ήλιος και πρόσταξε τα σύννεφα να ΄ρθουν και να ρίξουν το γκρίζο πέπλο τους επάνω του.

Ήρθε σκοτάδι και σκέπασε το βλέμμα και τις καρδιές μας.

Άπλωσα το χέρι να σ'αγγίξω και ρίγησα , τι παγωμένη ανάσα που έχει η μοναξιά!!!

Έγινε ακριβό το χαμόγελο, σκοτάδι σκέπασε το σκούρο των ματιών σου και εγώ απέμεινα να ψάχνω ,

εκείνη τη ζεστή φωλιά για να κουρνιάσω, για να ημερέψω τα θεριά που με κυκλώνουν, να κοιμίσω

τους φόβους μου, να βρω λίγο βάλσαμο για την γερασμένη μου ψυχή.

Μα είναι σκληρή η ζωή και με κοιτά απ΄τη γωνιά βαριεστημένα, δεν μου χαρίζεται και ας της χάρισα τα πάντα άνευ όρων..

Δηλητηριώδη αράχνη, που απλώνει τον ιστό της και τρέφεται με τα θύματα της.

Πρέπει να είσαι σκληρός ή τρελλός για να γλυτώσεις και εγώ ακόμα αμφιταλαντεύομαι τι θ'απογίνω

σκληρός ή αλαφροϊσκιωτος!!!